Maria Pyrlik

Łagocki

Nagroda Krakowskiej Książki Miesiąca Czerwca 2017

O książce

Jury nagrody „Krakowska Książka Miesiąca” uhonorowało tytułem „Książki Czerwca 2017” album poświęcony twórczości prof. Zbigniewa Łagockiego (1927-2009) – wybitnego i wielokrotnie nagradzanego fotografa, twórcy pierwszej w Polsce katedry fotografii, znakomitego pedagoga i autora wielu wystaw na całym świecie.
Maria Pyrlik – autorka albumu – jest równocześnie opiekunką archiwum fotografii profesora. Nagrodę przyznano za wybór fotografii ukazujący artystyczne drogi prof. Zbigniewa Łagockiego, począwszy od zdjęć wykonanych, pierwszym jaki w życiu posiadał, aparatem fotograficznym w rodzinnym Lwowie. Maria Pyrlik do albumu zaprosiła również znawców sztuki fotograficznej a także dokonała wyboru tekstów omawiających twórczość prof. Łagockiego od lat 50-tych XX w.
Czytając teksty i oglądając fotografie, nie tylko czujemy powiew świeżości, choć przecież utrwalonego przez Łagockiego świata już nie ma, ale i uniwersalność i trwałość dzieła pozostawionego nam przez nadwornego fotografa „Piwnicy pod Baranami”. Album przygotowany misternie przez Marię Pyrlik wyzwala w czytelniku tęsknoty za przeszłością, choć na fotografiach profesora, to czarno-biała rzeczywistość. Można ośmielić się na stwierdzenie, iż album jest godny Mistrza!
Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa ASP w Krakowie.

Zbigniew Łagocki (ur. 6 listopada 1927 r. we Lwowie, zm. 10 maja 2009 r. w Krakowie) – polski fotografik, artysta i pedagog.
Od 1945 mieszkał w Krakowie. Ukończył Wydział Architektury Politechniki Krakowskiej, pracował jako projektant w Polsce i w Szwajcarii. W 1957 roku wraz z Wojciechem Plewińskim i Wacławem Nowakiem założył grupę Trzech. W tym samym roku został członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Delegat Polski na kongresach Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej (FIAP) i przewodniczący komisji artystycznej FIAP, w roku 1972 otrzymał tytuł Honoraire Excellence FIAP. Członek Photographic Society of America i organizacji zrzeszającej fotografów profesjonalnych „Europhot”.
Juror wielu wystaw, współorganizator – wraz ze Zbigniewem Dłubakiem – znaczących ekspozycji: "Wystawa Fotografii Subiektywnej" (Kraków, 1968) i "Fotografowie Poszukujący" (Warszawa, 1971). Od 1977 roku wykładowca fotografii Wydziału Architektury Wnętrz krakowskiej ASP, od roku 1990 kierował Katedrą Fotografii Wydziału Grafiki. W 1994 roku otrzymał tytuł profesora sztuk plastycznych.
Jest autorem pierwszego piwnicznego albumu zatytułowanego po prostu "Piwnica" (1968), a także przygotowanej wspólnie z Marią Pyrlik i Leszkiem Wójtowiczem książki "Dom na Groblach. Rzecz o Janinie Garyckiej, Piotrze Skrzyneckim, Piwnicy pod Baranami" (2003). Jego oblicze znalazło się pośród piwnicznych głów w pomniku Bronisława Chromego – stojącym w parku Decjusza – poświęconym artystom Piwnicy.
W 1967 roku nagrodzony został złotym medalem na Międzynarodowym Biennale Sztuki w São Paulo za cykl zdjęć "Aerotica". W 1975 roku otrzymał medal Niépce’a za zasługi dla rozwoju fotografii. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi w 1974 roku za popularyzację sztuki polskiej za granicą, 1990 został laureatem Nagrody Miasta Krakowa, a w 1993 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W maju 2007 otrzymał Srebrny Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".

O autorce

Maria Pyrlik, ur. w 1964 roku w Krakowie. W 1993 dyplom na krakowskiej ASP na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Zbigniewa Grzybowskiego, aneks z malarstwa ściennego w pracowni prof. Józefa Ząbkowskiego, aneks z fotografii w pracowni prof. Zbigniewa Łagockiego.
Uprawia malarstwo, fotografię, wykonuje obiekty fotograficzne i instalacje w otwartej przestrzeni oraz wideo. Tworzy prace podporządkowane ścisłym założeniom koncepcyjnym i kompozycyjnym. Często w swoich fotografiach i wideo odwołuje się do kryteriów malarskich, sprowadzając obraz do płaskiej, dwuwymiarowej formy.

Z recenzji...

Czarno-białe fotografie Zbigniewa Łagockiego mają w sobie głębię i poetykę iście monumentalną, ale przeniknięte są metafizycznym światłem. Budowane formalnie z walorowych stref światła i cienia wydają się jak barokowe obrazy, zatrzymane w szczęśliwym dla swego przekazu momencie. Ten refleks u fotografika bardzo się liczy. Moment kadru, zatrzymania elementów rzeczywistości, które coś mówią i mają opanowaną strukturę formalną, łącznie z konstrukcją przemyślanej kompozycji i wewnętrznymi relacjami elementów. A temat i treści zawarte mogą mieć charakter wszelkich form narracji, od rzeczowego dokumentu, reporterskiej migawki, psychologicznego portretu, przez metaforę, aż do skrajnej fantastyki.

Stanisław Tabisz